زبان چینی ماندارین، زبان رسمی کشور چین است که حدود ۲ میلیارد نفر در سراسر جهان به این زبان صحبت می کنند. اغراق نیست بگوییم با یادگیری زبان چینی می توانید با حدود یک سوم مردمان جهان ارتباط برقرار کنید! زبان ماندارین بیش از هر زبان دیگری، زبان مادری قالب در این کشور است و حدود ۷۰ درصد افراد بومی چین به این زبان صحبت می کنند. چینی ماندارین علاوه بر چین در تایوان، سنگاپور و مالزی نیز استفاده می شود. همچنین به طور گسترده در بسیاری از جوامع چینی در سراسر جهان استفاده می شود. چینی ماندارین نیز یکی از شش زبان رسمی مورد استفاده توسط سازمان ملل است. همراه بازرگانی ایجاب باشید.
چینی ماندارین گاهی اوقات به عنوان “گویش” نامیده می شود نه زبان اما تمایز بین گویش ها و زبان ها همیشه واضح نیست. نسخه های مختلفی از زبان چینی در سرتاسر چین وجود دارد که معمولاً به عنوان گویش ها طبقه بندی می شوند. گویش های چینی دیگری مانند کانتونی که در هنگ کنگ صحبت می شود وجود دارد که بسیار متمایز از ماندارین است. با این حال، بسیاری از این گویش ها از حروف چینی برای شکل نوشتاری خود استفاده می کنند، به طوری که زبان ماندارین و کانتونی زبانان (به عنوان مثال) می توانند یکدیگر را از طریق نوشتن درک کنند، حتی اگر زبان های گفتاری متقابل نامفهوم باشند.
جالب است بدانید زبان انگلیسی یک دوره الزامی آموزش در چین است و از محبوبیت زیادی برخوردار است. امروزه بسیاری از مردم چین می توانند به زبان انگلیسی پایه صحبت کنند، به ویژه جوانان، دانشجویان و کارکنان مشاغل خدماتی مانند هتل ها، رستوران ها، خطوط هوایی، بانک ها و دفاتر پست. برخی از آنها ممکن است به یک زبان خارجی دوم مانند فرانسوی، آلمانی، ژاپنی، ایتالیایی و اسپانیایی تسلط داشته باشند. با این حال، در مناطق روستایی یا دورافتاده، افراد کمی می توانند انگلیسی یا سایر زبان های خارجی صحبت کنند.
معرفی ریشه و خانواده زبان ماندارین
ماندارین بخشی از خانواده زبان های چینی است که به نوبه خود بخشی از گروه زبان های چینی-تبتی می باشند. همه زبان های چینی تونال هستند؛ به این معنی که نحوه تلفظ کلمات معانی آنها متفاوت است. ماندارین دارای چهار تن است. سایر زبان های چینی تا ده لحن مجزا دارند. کلمه ماندارین در واقع دو معنی در اشاره به زبان دارد. می توان از آن برای اشاره به گروه خاصی از زبان ها، یا به طور معمول، به عنوان گویش پکن که زبان استاندارد سرزمین اصلی چین است استفاده کرد. گروه زبان‌های ماندارین شامل ماندارین استاندارد (زبان رسمی سرزمین اصلی چین) و همچنین جین (یا جین یو) است؛ زبانی که در منطقه مرکزی-شمال چین و مغولستان صحبت می‌شود.
نام ماندارین برای اولین بار توسط پرتغالی ها برای اشاره به قضات دربار امپراتوری چین و زبانی که آنها صحبت می کردند استفاده شد. ماندارین اصطلاحی است که در بسیاری از کشورهای غربی استفاده می شود، اما خود چینی ها این زبان را به عنوان 普通话 (pǔ tōng huà)، 国语 (guó yǔ) یا 華语 (huá yǔ) می نامند. 普通话 (pǔ tōng huà) در لغت به معنای “زبان مشترک” است و اصطلاحی است که در سرزمین اصلی چین استفاده می شود. تایوان از 国语 (guó yǔ) استفاده می کند که به «زبان ملی» ترجمه می شود، و سنگاپور و مالزی از آن به عنوان 華语 (huá yǔ) به معنای زبان چینی یاد می کنند.
تاریخچه ماندارین زبان رسمی کشور چین
چین به دلیل وسعت جغرافیایی بسیار زیادش همیشه سرزمین زبان ها و گویش های متعدد بوده است. ماندارین به عنوان زبان طبقه حاکم در اواخر دوره سلسله مینگ (۱۳۶۸-۱۶۴۴) ظهور کرد. پایتخت چین در اواخر دوره سلسله مینگ از نانجینگ به پکن تغییر مکان داد و در دوره سلسله چینگ (۱۹۱۲-۱۶۴۴) در پکن باقی ماند. از آنجایی که ماندارین بر اساس گویش پکنی است، طبیعتاً زبان رسمی دربار شد. با این وجود، هجوم گسترده مقامات از مناطق مختلف چین باعث شد که بسیاری از لهجه‌ها در دربار چین صحبت کنند. تنها در سال ۱۹۰۹ بود که ماندارین به زبان ملی چین، 国语 (guó yǔ) تبدیل شد. هنگامی که سلسله چینگ در سال ۱۹۱۲ سقوط کرد، جمهوری چین ماندارین را به عنوان زبان رسمی حفظ کرد. در سال ۱۹۵۵ به 普通话 (pǔ tōng huà) تغییر نام داد، اما تایوان همچنان از نام 国语 (guó yǔ) استفاده می کند.
تنوع گفتار و گویش نانجینگ با لهجه پکنی در اواخر قرن نوزدهم تأثیر فزاینده ای داشته است. از اواخر سلسله چینگ (۱۶۴۴-۱۹۱۲) تا اوایل دوران جمهوری خواهان (۱۹۱۲-۱۹۴۹) چینی ماندارین شکل گرفت. زبان گفتاری Quonhoa در طول دوره امپراتوری از طریق بازدیدکنندگان و بومیان ایالت مشابه با زبان استاندارد مدرن کنونی استفاده می شد. چینی استاندارد مدرن (پوتونگوآ) در پکن متمرکز شده است. ماندارین همچنین زبان جامعه چینی به عنوان زبان عمومی (قشرهای محاوره ای) بود. بین قشر ادبی و محاوره ای تفاوت های تلفظی وجود دارد. به عنوان مثال، کلمه یادگیری، که در طبقه ادبی xue تلفظ می شود، در اقشار محاوره ای پکن xiao ارائه می شود. تفاوت‌هایی در واژگان نیز وجود دارد. در سال ۱۹۵۵ توسط کمیته ملی اصلاح زبان، زبان استاندارد مدرن چینی به عنوان زبان ملی پذیرفته شد. چینی استاندارد مدرن شامل ویژگی‌های زبان‌هایی با ترتیب Subject-Object-Verb است.
در واقع ماندارین و کاراکترهای استفاده شده توسط مردم هان، زبان مشترک سایر اقلیت ها است. در میان تمام ۵۵ اقلیت قومی، مردم ملیت هوی و من نیز از ماندارین و شخصیت های آن استفاده می کنند. ۲۹ اقلیت قومی دارای زبان های سنتی خود مانند تبتی، یی، مغولی، اویغوری، قزاق، لاهو، چائوکسی و قرقیزی هستند. برخی از اقلیت ها، مانند ملیت دای و ملیت جینگپو، حتی از بیش از یک نوع زبان استفاده می کنند.
زبان رسمی چین ماندارین چگونه نوشته می شود؟
چینی ماندارین الفبا ندارد! بله درست شنیدید. در زبان رسمی چینی چیزی به اسم الفبا وجود ندارد و آوا حرف اول را در این زبان می زند. این زبان با علائم و نمادها نوشته می شود که به این نمادها حروف چینی می گویند. حروف چینی نشان دهنده قدیمی ترین سیستم نوشتاری در جهان است. دو نوع مختلف از حروف چینی وجود دارد: سنتی و ساده. تایوان، ماکائو، هنگ کنگ و جوامع چینی خارج از کشور از حروف سنتی استفاده می کنند؛ در حالی که چین از کاراکترهای ساده شده استفاده می کند. کاراکترهای سنتی سکته های بیشتری دارند و زمان بیشتری برای نوشتن نیاز دارند. منظور از سکته پیچیدگی بیشتر و پر پیچ و خم بودن نوشتار است. حروف چینی را می توان از چپ به راست، راست به چپ یا از بالا به پایین نوشت.
بیش از ۱۰۰۰۰۰ کاراکتر در پیشرفته ترین لغت نامه چینی ماندارین ثبت شده است. نمادهای چینی جدید همیشه در حال توسعه هستند؛ بنابراین مقدار حروف چینی هرگز کاهش نمی یابد اما یادگیری ۵ هزار کاراکتر نیز برای یک فرد غیر بومی به جهت ارتباط و فعالیت کافیست. پینیین یا Pinyin راهی برای نوشتن چینی ماندارین با الفبای رومی است. در زبان چینی، پینیین در لغت به معنای “صدای املا” است. پینیین در اکثر موسسات زبان چینی برای آموزش ماندارین به عنوان زبان دوم استفاده می شود. این راهی برای خواندن چینی بدون نیاز به دانستن کاراکترها است. نام بسیاری از خیابان های چینی در چین و تایوان با پینیین نوشته شده است. دانش‌آموزان زبان ماندارین در خارج از کشورهای چینی زبان معمولا در اوایل یادگیری زبان به جای حروف چینی از رومی‌سازی استفاده می‌کنند. رومی‌سازی از الفبای غربی (رومی) برای نمایش صداهای گفتاری ماندارین استفاده می‌کند، بنابراین پین یین، روش یادگیری زبان گفتاری و شروع مطالعه حروف چینی است.
چینی ماندارین دارای چهار تن است. این بدان معناست که برای یک هجا یا کلمه، چهار معنی مختلف دارید. به عنوان مثال: کلمه “ما” می تواند به معنای اسب، مادر، کنف یا سرزنش باشد. تسلط بر چهار تن زبان چینی یکی از سخت ترین جنبه های یادگیری چینی ماندارین است. هنگام خواندن پینیین، می‌توانید علائم لحن را در بالای هر کلمه چینی ببینید.
عبارت Putonghua به زبان چینی ماندارین در چین گفته می شود و به معنای “گفتار مشترک” یا “زبان استاندارد” است. در تایوان، چینی ماندارین Guoyu نامیده می شود که به معنای “زبان ملی” است. یادگیری چینی ماندارین به اندازه آنچه اکثر مردم فکر می کنند دشوار نیست. گرامر چینی در مقایسه با دستور زبان انگلیسی یا فرانسوی یک شوخی است. در چینی ماندارین:
- شما نیازی به صرف افعال ندارید.
- شما نیازی به تسلط بر زمان فعل ندارید.
- لازم نیست بین اسم های مفرد و جمع تمایز قائل شوید.
- لازم نیست نگران اسامی خاص جنسیت باشید.
سخت ترین بخش در هنگام مطالعه ماندارین این است که لحن خود را درست کنید و یاد بگیرید چگونه حروف چینی را بخوانید و بنویسید.
حروف چینی سابقه ای بیش از دو هزار ساله دارد. اشکال اولیه کاراکتر های چینی به صورت پیکتوگراف (نمایش گرافیکی اشیاء واقعی) بود اما رفته رفته کاراکترها سبک‌تر شدند و ایده‌ها و همچنین اشیاء را نشان دادند. هر کاراکترچینی نشان دهنده یک هجا از زبان گفتاری است. کاراکترها بیانگر کلمات هستند اما هر کاراکتر به طور مستقل استفاده نمی شود. سیستم نوشتاری چینی بسیار پیچیده و دشوارترین بخش یادگیری ماندارین است. هزاران کاراکتر وجود دارد و برای تسلط بر زبان نوشتاری باید آنها را حفظ و تمرین کرد. در تلاش برای بهبود سواد، دولت چین شروع به ساده سازی شخصیت ها در دهه ۱۹۵۰ کرد. این کاراکترهای ساده شده در سرزمین اصلی چین، سنگاپور و مالزی استفاده می شوند، در حالی که تایوان و هنگ کنگ هنوز از کاراکتر های سنتی استفاده می کنند.
کاراکترهای چینی بیش از ۳۰۰۰ سال سابقه دارند و نوعی خط نزدیک به واقعیت می باشد که از خط استخوانی کاراپاس در سلسله شانگ (قرن ۱۶ – ۱۱ قبل از میلاد) سرچشمه گرفته است. سپس به اشکال مختلف دستخط خوشنویسی مانند خط مهر بزرگ، خط مهر کوچک، خط رسمی، خط معمولی و خط شکسته تبدیل شد. در مجموع ۸۰۰۰۰ کاراکتر چینی وجود دارد که از دوران باستان سرچشمه می گیرند اما همانطور که گفتیم تا ۱۰۰ هزارتا نیز اثبات شده است. با این حال، تنها حدود سه هزار تا پنج هزار کلمه برای استفاده روزانه در دسترس است تا بیش از ۹۹٪ از اطلاعات را به صورت نوشتاری بیان کند؛ زیرا یک کلمه دارای معانی مختلفی است.
جمع بندی
اگر می خواهید به چین مهاجرت کنید و یا کار تجارت و بازرگانی انجام دهید، یادگیری زبان چینی امری لازم است چرا که اگر نتوانید با چینی ها ارتباط برقرار کنید در جامعه چینی طرد خواهید شد. اگر مقطعی نیاز به استفاده از زبان چینی دارید، مرکز توسعه تجارت ایران در چین با نام بازرگانی ایجاب آماده ارائه مترجم زبان چینی مسلط به امور بازرگانی و مسائل دو کشور ایران و چین می باشد. جهت کسب اطلاعات بیشتر با کارشناسان بازرگانی ایجاب تماس حاصل نمایید.
سوالات متداول
زبان رسمی کشور چین چه نام دارد؟
ماندارین نام زبان رسمی کشور جمهوری خلق چین است.
آیا زبان چینی الفبا دارد؟
خیر زبان چینی الفبا ندارد؛ به جای الفبا از کاراکترها در این زبان استفاده شده است که برای صحبت روزمره با این زبان به یادگیری حداقل ۳ تا ۵ هزار کاراکتر این زبان نیاز دارید.
آیا همه چینی ها به زبان ماندارین صحبت می کنند؟
خیر حدود ۷۰ درصد چینی ها به این زبان صحبت می کنند و گروه های اقلیت چینی زبان و گویش خاص خود را دارند.
